Verhaaltjestijd!!!

Zo.... inmiddels al 3,5 week thuis en wat was het gaaf! Ik ben al geacclimatiseerd; dat was wel wennen hoor moet ik zeggen. Vooral in de eerste week wilde ik niets liever dan weer teruggaan naar de boot. Natuurlijk vond ik het ook wel fijn om thuis te zijn, maar het heeft echt even geduurd voordat 'thuis weer echt thuis was'.
Na een week ziek zijn én een wortelkanaalbehandeling achter de rug te hebben is het eindelijk tijd om mijn avonturen vanaf de oceaanoversteek met jullie te delen! (ik zal proberen om alles zo goed mogelijk te beschrijven, maar het gevoel kan ik niet overbrengen, als je dat wilt, ga dan mee met de Swan😉)

Op 22 november hebben we de laatste keer land gezien en ik moet zeggen; dat voelt echt raar. Vooral omdat je nog niet kan beseffen hoe het zal gaan zijn en hoe je dat zal gaan beleven. Maar je voelt je ook heel gelukkig; eindelijk was het moment daar!
Het nadeel was dat we na 1,5 dag Tenerife nog steeds zagen liggen; de passaatwinden wilden niet met ons meewerken en lieten zich nog wachten. Helaas hebben we hierdoor de route wat moeten wijzigen en hebben we tot de Kaapverden met de motor moeten varen. Maar toen kwamen de passaatwinden om de hoek kijken! En wat gingen we hard zeg. Op een gegeven moment tikten we zelfs de 9,6 knopen aan en dan ga je echt kneiterhard. De oceaanoversteek is echt, echt, echt een ervaring. Je kunt nergens heen en hierdoor leef je echt (nog meer) op elkaars lip. Maar dat zorgt er óók voor dat de groep nóg hechter wordt.
De dagen op zee zagen er meestal zo uit: ontbijten, zelfstudie, lunch, en 's middags workshops, centrale lessen of vrije tijd en natuurlijk niet te vergeten: zeilen, zeilen zeilen en ZEILEN. Want het was écht keihard werken hoor; de eelt staat nog steeds op m'n handen (😉).Daarna het diner en dan...wachtlopen! Je liep iedere dag wachten van 2 uur en we hadden met z'n allen namen gegeven aan de wachten: 6 tot 8 partywacht (dan werd er muziek gedraaid of gemaakt), 8 tot 10 sterren zien, 10 tot nacht klotewacht, 12 tot 2 tosti's mee (dan kreeg je 1 tosti p.p). 

We hebben dus ook veel workshops gekregen; van Fries tot astronavigatie en nog veel meer. 

Een van de (vele) hoogtepunten was voor mij toch wel; het zwemmen op de oceaan. Wauw zeg wat was dat gaaf, om gewoon 3,5 kilometer diepte onder je spartelende benen te hebben.
De dag dat we dat gedaan hadden was het lazy day dus dat betekende dat de trainees zelf mochten bepalen wat we mochten eten. Een lekkere maar zeer intensieve maaltijd dus; PANNEKOEKEN!!! Door het zwemmen waren we 2 uur te laat begonnen met bakken dus zijn we van 15:30 tot 20:00 bezig geweest (tsja; met 43 man aan boord zijn er toch gauw al wel 150 pannekoeken nodig).... maar; dat was het allemaal waard!

Tijdens de oversteek heb ik gelukkig geen last gehad van zeeziekte. Wel had ik een flinke zonnesteek opgelopen waardoor ik de doop van Neptunus heb gemist (eigen schuld, dikke bult) en had ik best last van heimwee (op de oceaan heb je natuurlijk geen bereik) maar het belangrijkste; ik heb het ONWIJS ONWIJS ONWIJS veel naar mijn zin gehad.

Na dik 2 weken zagen we voor het eerst weer land: Barbados. We zijn niet aan land gegaan; onze eerste bestemming zou Bequia worden, een eilandengroep in 'St Vincent and the Grenadines' (volgens onze docente Lotte klinkende als een boybandgroep)

Eenmaal geankerd bij Bequia zijn we aan land gegaan én heb ik een lekkere fruitmocktail gedronken. Daarna hebben we het eiland verkend, HEUL veel stonede mensen gezien (je kon je beter afvragen; wie zijn hier behalve wij NIET stoned?) en gerelaxt, souvenirtjes gekocht, gezwommen in het donker in ons ondergoed....

In de avond was het tijd om te vertrekken naar 'Horse Shoe Reef': volgens kapitein Richard dé ultieme 'bountyeilandjes'. En dat was me waar. Felblauwe zee, witte stranden, palmbomen....... wat was dat gaaf. We werden gelijk wakker met een mooi uitzicht dus én ene grote verassing, want vandaag was het Paradise Day. Op een van de vele eilandjes snorkelen, (en het geluk hebben om 2 grote leguanen te zien!), op het andere eilandje barbecuën (en wauw wat smaakt een stuk vlees helemaal voor jou alleen goed zeg; het is natuurlijk onmogelijk om 43 stukjes vlees te bakken/koken) en lekker zonnen en verbranden (maar serieus; letterlijk iedereen was verbrand, wij waren nog roder dan de (ongebakken) vleesjes) en super goed weer hebben.

Ondertussen was ook de scheepsovername begonnen! Door samenstelling van omstandigheden was deze helaas maar 2 dagen maar ik ben kok geweest! Een intensieve maar vooral ontzettend leuke functie. 

Op 15 december hebben we onze koers voortgezet naar Martinique; ons laatste eiland. We hadden happy DAY (in plaats van happy hour) maar gelukkig was er de mogelijkheid om er  2 happy half a day van te maken. 2 halve dagen de boot grondig schoonmaken en klaarmaken voor de volgende groep. Daarna tijd voor vrije tijd (lunchen bij de gele M, van de boot af slingeren met een touw, deksletten (lekker zonnen op het dek)) en eigenlijk alles wat je maar wilde.

En toen was het tijd voor het naarste woord wat bij de reis hoort; het afscheid. We moesten afscheid nemen van de crew en we hebben behoorlijk wat tranen op de Swan achtergelaten. Dat vond ik ook zo bijzonder; de crew en docenten voelden echt aan als vrienden!

We werden met de taxibusjes weggebracht naar het vliegveld en daar was het tijd om te wachten, te wachten, te wachten tot we eindelijk het vliegtuig in mochten. Dit was pas mijn 2e keer vliegen (de 1e keer was de heenreis) en ik was helemaal overrompeld door de grootte van het vliegtuig.

Eenmaal aangekomen in Parijs werden we met de bus naar Amersfoort gereden. En toen gingen we van de groep en de meegreisde docenten afscheid nemen. Dat was heftig, ook al wisten we vanbinnen dat we elkaar nog veel vaker zouden zien. 

Na dit emotionele afscheid was het tijd om naar huis te gaan. Naar huis...... poehpoeh wat voelde dat vreemd.

De volgende ochtend (of eigenlijk tussen de middag) werd ik wakker en dacht; ik ben thuis. Niet op de Swan, maar thuis. Ik mis de Swan, maar het is goed geweest.
Ik heb een ervaring gehad voor heel mijn leven die niemand mij meer af kan nemen. En daar ben ik dankbaar voor, echt heel dankbaar.

Ik wil iedereen die mij gesponsord heeft nogmaals ontzettend bedanken want zonder jullie had ik dit allemaal nooit kunnen doen!!!

En ben jij of ken jij iemand die in 4 HAVO, 4 of 5 VWO zit of ken of ben jij iemand in 3 HAVO of VWO en gaat diegene dus volgend jaar naar de vierde klas? 

Tip diegene dan erover dat dit bestaat, want ik zou willen dat iedereen de kans krijgt om hieraan mee te doen, want man, wat was dit gaaf.

Heel veel lieve groetjes van Hannah. (zie hieronder enkele foto's)